Arrautzaren azala apurtu zenean, bost ahatetxo eder eta bat itsusia atera ziren. Gainontzeko animaliek:
-Ahate itsusia, ahate itsusia!.- esaten zioten.
Ahate amak errieta egin zien ahatekumeei eta gainontzeko animaliei. Orduan, bere seme-alabak, lakura eraman zituen igeri egitera.
Beste egun batean, oilategira joan ziren. Bertara iritzi bezain pronto, denek barre egin zioten. Amak ikusten ez zuen batean, ahateak asko sufritzen zuenez gero, ihes egin zuen bertatik.
Lakuaren ertz batean eseri egin zen, eta bertan lo geratu zen. Goizean, ahate batzuek esnatu zuten:
-Hura bai itsusia!.- komentatzen ari ziren.
Ahatetxoa berriz, negar batean, bertati ihez egin zuen. Iluntzean etxetxo bat ikusi zuen. Etxer hartan katu bat eta oilo bat ikusi zituen:
-Ahate itsusia, ahate itsusia! alde hemendik!.- Oihuka hasi ziren.
Gure ahatetxo gaixoa korrika bizian alde egin zuen. Bat batean emakume zahar batekin topo egin zuen. Emakumea bere baserrira eraman zuen bere seme-alaben maskota izateko. Ahatetxoa, hurduri, esne pitxar bat apurtu zuen eta emakumea bertatik bota zuen.
Egunak eta gauak basotik bakarrik pasatu zituen ahate gaixoa. Halaber, udaberriko egun polit batean, beltxarga eder batzuk ikusi zituen eta haiekin bainatzekotan zegoela, bere irudia ikusi zuen uretan:
Beltxarga eder hori..... BERA ZEN!
Orduan ume bi heldu ziren korrika bizian urmaelera, eta pozaren pozez esa zuten:
-Begira!Bera da beltxaga guztien artean politena, jakina!
Eta ala bazan edo ez bazan zar dadila kalabazan eta atera dadila Arrigorriagako plazan.
Erreferentziak:
+irudiak:
+Ipuina:
"Ttarttalo S.L; LIBSA argitaletxea; Ipuin klasikoak (ahatetxo itsusia " ipuinaren birmoldaketa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario